Yalova yine dolaşmak için güzel günlerden biri diye yollara düştük. Bu mayhoş ama insana huzur veren bir Pazar günü olmasının değerini bilerek alış- veriş yapalım dedik.
Evimizin yakınındaki markete uğradık. Biraz kişisel bakım ve haftalık yiyeceklerimizi aldıktan sonra kasaya yöneldik. Bugünlerde tartışması yoğun olan konu poşet konusu kasaya gelince aklımıza geldi.
Bez çantamızı evde unuttuğumdan poşet alacaktım. Ne tuhaf dedim. Artık poşete de para veriyoruz.
Kasada benim gibi bekleyen 5-6 müşteride kendi aralarında tartışıyordu. 100 TL’yi veren 25 kuruşu da verir diyorlardı.
Kasiyer tartışmalara bakıyor sessizce dinliyordu. Bize sıra gelince sordu : – Poşet ister misiniz dedi.
-evet dedim. Alacağız çünkü çantamızı evde unutmuşuz dedim.Arkalardan bir müşteri bu böyle mi olmalıydı dedi. Alışacağız dedi bir başka müşteri, bir diğeri neden alışmadık mı sanki dedi. Konuşmalar en arka sıralara kadar devam etti.
Üzülenler tersleyenler hatta poşet yerine ceplerime koyarım diyenler de oldu. Kasiyer sadece izliyordu. Dayanamadım ve kasiyere :-siz ne düşünüyorsunuz? Bu durumdan siz de sıkıntılı mısınız dedim. Sanki hiç beklemiyormuş gibi ilk yüzüme baktı. Ah! Ablacığım en çok sıkıntılı olan bizleriz aslında bize terslenenler bize bağıranlar kavga edenler o kadar çok ki bizim ne günahımız var. Biz çalışanız biz mi getirdik?
Bu böyle olmamalıydı. Hep bir yanlışla gidiliyor. Halk zaten yılmış. Bir de bu poşeti çıkardılar.
Kasiyer miyiz yoksa psikolog muyuz bilemiyorum. Her gün bir müşterinin derdine ortak oluyoruz. Geçim sıkıntısı insanları ezip geçiyor. Tek isteğim biraz daha akılcı kanunlar çıkarılması halkın geçim derdine uygun bir şeyler yapılması diye düşünüyorum ’’dedi.
Hayırlı işler diyerek marketten çıktık. Biz ayrılır ayrılmaz yolda yürürken aklıma takıldı. Kasiyerler bile ne kadar zor durumdalar diyerek her uğradığım mağazalardaki çalışanlara aynı soruyu yönelttim.
Sanki ağız birliği yapmışlarcasına bana aynı şekilde cevaplar verdiler. Üzülmeye başlamıştım. Biz ne yaşıyor isek onlarda farklı değillerdi. Yaptığımız hareketlerimize neden dikkat etmediğimizi düşündüm. Tepkilerimizi çalışanlara değil yönetime karşılık verdiğimiz oylarla göstermeliyiz dedim.
Poşet konusu içinse hep yanımızda bir çanta bulundurmalıyız. Biri veren bini de verir diyenlerimiz hatta ne uzadı şu poşet meselesi diyenlerimizde olacaktır.
Sinekte küçüktür ama çorbanın içine düştü mü mide bulandırır. 10 Ocak Çalışan Gazeteciler Günü bu günümüzde yerel ve dış basında yazan her gün halka doğru dürüst ek yapmadan yanlış yazmadan bire bir alıp bunu halka aynen sunan gazete emekçilerimizin günü kutlu olsun. Basının şu günlerde özellikle internet gazeteciğinde basım gazetelerinde olduğundan daha çok anında haber verebilmek için yağmur, çamur, kar- kış demeden, mailler almadan haberleri ulaştırmasına mani olmaya çalışan meslektaşlarımızın bize de saygı duymalarını istiyoruz.
Onlardan tek farkımız onların yaptığı haberlerden evvel biz yayına veriyoruz. Basın kardeşliğimiz bozulmasın. Birlik ve beraberlik içinde yürüyelim diyoruz. Umutlu, sağlıklı, şanslı ve bol bereketli günler diliyorum.
